Οι " επαγγελματίες " της κοινωνικής ζωής, πολιτικοί ή παράγοντες μας κατέστρεψαν, αφού πρώτα μας ξεγέλασαν καθένας με το τρόπο του.
Όλοι αυτοί για να κρατήσουν τις καρέκλες τους , έκαναν ρουσφέτια, μικρά ή μεγάλα, με ρίσκο ή χωρίς , δεν έχει σημασία, γιατί το ρουσφέτι, είναι ρουσφέτι. Κι αυτό είναι η πληγή της Ελλάδας.
Καθένας πολιτικός , εκτός σπανίων ή ολίγων εξαιρέσεων, πριν διαβεί το κατώφλι της Βουλής, αλλάζει . Αλλάζει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Κι αυτό οφείλεται στη δική μας δύναμη που χωρίς πολύ σκέψη, αλλά πάντα με φόντο το συμφέρον μας , τον στέλνουμε σε ύπατα αξιώματα πιστεύοντας πως θα νοιαστεί για μας.
Καθένας πολιτικός πριν ασχοληθεί με τη " σωτηρία" μας κάνει κάποιο επάγγελμα, ή έχει τις προϋποθέσεις να κάνει κάποιο επάγγελμα. Γιατί πολλοί είναι αυτοί που σπουδάζουν, αλλά ποτέ δεν ασχολούνται με την επιστήμη τους.
Γρήγορα όλοι αυτοί καταλαβαίνουν πως το συμφέρον τους οικονομικό και κοινωνικό είναι να παραμείνουν στη Βουλή. Εύκολα λεφτά, προβολή, τοπική καταξίωση και αναγνωρισιμότητα, αλλά και πολλά τυχερά. Δεν είναι λοιπόν λίγοι οι λόγοι για να μας βασανίζουν επί πολλά χρόνια....
Όσο πιο πολλά χρόνια μένουν στη Βουλή και τα αξιώματα τους, τόσο πιο πολλά είναι και τα τυχερά τους. Κι αν καταφέρουν να υπουργοποιηθούν, ε, τότε δεν το συζητάμε, γίνονται και πλούσιοι, λύνοντας όλα τα προβλήματα τους.
Στην ίδια μοίρα και οι συνδικαλιστές, αυτοί που θυσιάζονται για να περάσουμε εμείς καλά, αλλά αυτοί δεν δουλεύουν,αλλά πληρώνονται κανονικά, απολαμβάνουν κι άλλων προνομίων και τελικά αυτοί είναι που βρίσκουν το δρόμο τους για τη Βουλή.
Γιατί στην Ελλάδα αν είσαι γνωστός , αν σε παίζουν τα μίντια, τότε παίρνεις και σταυρούς. Να μη ξεχνάμε ηθοποιούς και δημοσιογράφους που επί χρόνια κάθισαν ή κάθονται στα έδρανα της Βουλής. Κανείς δεν μέτρησε την αξία τους, αλλά τους σταύρωσε χάριν της αναγνωρισιμότητας τους και μετά για την πελατειακή σχέση που απόκτησε μαζί τους.
Οι παράγοντες σε κάθε τομέα και ιδιαίτερα στον αθλητισμό , βγαίνουν στον αφρό και μετά δεν φεύγουν με τίποτε, όχι γιατί έχουν κάτι να προσφέρουν, αλλά γιατί έτσι θα χάσουν τα προνόμια τους και τα προσωπικά τους οφέλη. Μια ζωή θυμάμαι στο τιμόνι του αθλητισμού τον Σγουρό , που στη συνέχεια μας προέκυψε πολιτικός, τον Βασιλακόπουλο , τον Τριβέλλα, τον Γκαγκάτση, μέχρι και τον άχρωμο τον Αλημίση, ενώ υπάρχουν και σε άλλα αθλήματα καρεκλοκένταυροι, που δεν λένε να αφήσουν τις θέσεις τους. Πρόεδροι σε Ενώσεις
Ποδοσφαιρικών σωματείων και συνδέσμους διαιτητών για πολλά χρόνια 10-20-30 χρόνια οι ίδιοι και οι ίδιοι λες και δεν υπάρχει άλλος να τους διαδεχθεί. Για να αντιληφθεί κάποιος το μεγαλείο της καρέκλας θα αναφερθώ στον σημερινό πρόεδρο της ΕΠΟ Γ. Σαρρή , που αφού κατέλαβε τον προεδρικό θώκο , που ισοδυναμεί με την πρωθυπουργία στο ποδόσφαιρο, στη συνέχεια έβαλε υποψηφιότητα και εξελέγη πρόεδρος στην ασήμαντη και μικρή από πλευράς ποδοσφαιρικών σωματείων ποδοσφαιρική Ένωση της Χίου. Προσωπικά είχα πιστέψει πως ο άνθρωπος αυτός διέφερε από τους προκατόχους του, αλλά όταν διαπίστωσα την αλαζονεία του , άλλαξα γνώμη. Το ίδιο συμβαίνει και με την πλειονότητα των μελών του ΔΣ της ΕΠΟ, που κατέχουν και προεδρικές θέσεις στις ποδοσφαιρικές ενώσεις από τις οποίες προέρχονται.
Κι εδώ συμβαίνει το εξής αξιοπερίεργο ο ελεγχόμενος να είναι ο ίδιος με τον ελέγχοντα.....
Κι αυτό τα λέει όλα.
Όσα χρόνια πιο πολλά μένει ένας πολιτικός, ένας συνδικαλιστής, ένας παράγοντας στη καρέκλα του, τόσο πιο εύκολο είναι να αλλοιωθεί, να κάνει...λάθη, να βάλει το χέρι του στο μέλι. Γιατί οι πειρασμοί είναι πολλοί και οι αντιστάσεις μικρές.
Στη χώρα μας πολλά θα είχαν αποφευχθεί αν εκτός από τον σκληρό και ουσιαστικό έλεγχο των πεπραγμένων όλων όσων ασχολούνται με τα κοινά, είχαμε και περιορισμό θητείας. Καλά τα 8 χρόνια , όπως συμβαίνει ΜΟΝΟ με τη θητεία του προέδρου της Δημοκρατίας , αλλά και απαγόρευση διπλοθεσίας με ταυτόχρονη θέσπιση και νόμου πέραν της δεοντολογίας , περί ελέγχοντος και ελεγχόμενου.
Ελάχιστοι επαγγελματίες πολιτικοί μπήκαν φτωχοί στο κοινοβούλιο και βγήκαν επίσης φτωχοί. Και πιο λίγοι πρόσφεραν στην μακρόχρονη θητεία τους κάτι σε αυτό το τόπο. Σε τελευταία ανάλυση ας δώσουμε τόπο και χώρο στα νέα μυαλά, στους νέους ανθρώπους σε νέες ιδέες και προγράμματα.
Όλοι αυτοί για να κρατήσουν τις καρέκλες τους , έκαναν ρουσφέτια, μικρά ή μεγάλα, με ρίσκο ή χωρίς , δεν έχει σημασία, γιατί το ρουσφέτι, είναι ρουσφέτι. Κι αυτό είναι η πληγή της Ελλάδας.
Καθένας πολιτικός , εκτός σπανίων ή ολίγων εξαιρέσεων, πριν διαβεί το κατώφλι της Βουλής, αλλάζει . Αλλάζει τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Κι αυτό οφείλεται στη δική μας δύναμη που χωρίς πολύ σκέψη, αλλά πάντα με φόντο το συμφέρον μας , τον στέλνουμε σε ύπατα αξιώματα πιστεύοντας πως θα νοιαστεί για μας.
 |
| Λιάνα Κανέλλη Δημοσιογράφος-πολιτικός |
Γρήγορα όλοι αυτοί καταλαβαίνουν πως το συμφέρον τους οικονομικό και κοινωνικό είναι να παραμείνουν στη Βουλή. Εύκολα λεφτά, προβολή, τοπική καταξίωση και αναγνωρισιμότητα, αλλά και πολλά τυχερά. Δεν είναι λοιπόν λίγοι οι λόγοι για να μας βασανίζουν επί πολλά χρόνια....
Όσο πιο πολλά χρόνια μένουν στη Βουλή και τα αξιώματα τους, τόσο πιο πολλά είναι και τα τυχερά τους. Κι αν καταφέρουν να υπουργοποιηθούν, ε, τότε δεν το συζητάμε, γίνονται και πλούσιοι, λύνοντας όλα τα προβλήματα τους.
Στην ίδια μοίρα και οι συνδικαλιστές, αυτοί που θυσιάζονται για να περάσουμε εμείς καλά, αλλά αυτοί δεν δουλεύουν,αλλά πληρώνονται κανονικά, απολαμβάνουν κι άλλων προνομίων και τελικά αυτοί είναι που βρίσκουν το δρόμο τους για τη Βουλή.
 |
| Βαγ. Μεϊμαράκης |
Οι παράγοντες σε κάθε τομέα και ιδιαίτερα στον αθλητισμό , βγαίνουν στον αφρό και μετά δεν φεύγουν με τίποτε, όχι γιατί έχουν κάτι να προσφέρουν, αλλά γιατί έτσι θα χάσουν τα προνόμια τους και τα προσωπικά τους οφέλη. Μια ζωή θυμάμαι στο τιμόνι του αθλητισμού τον Σγουρό , που στη συνέχεια μας προέκυψε πολιτικός, τον Βασιλακόπουλο , τον Τριβέλλα, τον Γκαγκάτση, μέχρι και τον άχρωμο τον Αλημίση, ενώ υπάρχουν και σε άλλα αθλήματα καρεκλοκένταυροι, που δεν λένε να αφήσουν τις θέσεις τους. Πρόεδροι σε Ενώσεις
 |
| Γ. Βασιλακόπουλος |
Κι εδώ συμβαίνει το εξής αξιοπερίεργο ο ελεγχόμενος να είναι ο ίδιος με τον ελέγχοντα.....
Κι αυτό τα λέει όλα.
 |
| Πρόεδρος ΕΠΣ Μεσσηνίας και μέλος ΔΣ ΕΠΟ Αρ. Σταθόπουλος |
Στη χώρα μας πολλά θα είχαν αποφευχθεί αν εκτός από τον σκληρό και ουσιαστικό έλεγχο των πεπραγμένων όλων όσων ασχολούνται με τα κοινά, είχαμε και περιορισμό θητείας. Καλά τα 8 χρόνια , όπως συμβαίνει ΜΟΝΟ με τη θητεία του προέδρου της Δημοκρατίας , αλλά και απαγόρευση διπλοθεσίας με ταυτόχρονη θέσπιση και νόμου πέραν της δεοντολογίας , περί ελέγχοντος και ελεγχόμενου.
Ελάχιστοι επαγγελματίες πολιτικοί μπήκαν φτωχοί στο κοινοβούλιο και βγήκαν επίσης φτωχοί. Και πιο λίγοι πρόσφεραν στην μακρόχρονη θητεία τους κάτι σε αυτό το τόπο. Σε τελευταία ανάλυση ας δώσουμε τόπο και χώρο στα νέα μυαλά, στους νέους ανθρώπους σε νέες ιδέες και προγράμματα.
