Γυρνάμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε περίπου εκατό χρόνια πίσω.
Τα γεγονότα είναι τέτοια στη ζωή μας που φτάσαμε να αποδεχόμαστε τα πάντα σχεδόν αδιαμαρτύρητα.
Στη δεκαετία του 1900-1910 άρχισε η φυγή των Ελλήνων προς την Αμερική με στόχο μια καλύτερη ζωή , αφού στη χώρα μας η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα δεν επέτρεπαν στο λαό να κάνει όνειρα, να κάνει σχέδια... Το μεταναστευτικό κύμα, συνεχίστηκε για πολλά χρόνια , ενώ μετά την Αμερική , ο προορισμός έγινε η κραταιά οικονομικά Γερμανία.
Οι Έλληνες μετανάστες δούλεψαν, ίδρωσαν, ρίζωσαν , πέτυχαν.
Κι όλα αυτά κάτω από άθλιες συνθήκες με τους περισσότερους για να μη πω όλους να μη γνωρίζουν ούτε τη γλώσσα του νέου τους προορισμού.
Σήμερα στις χώρες αυτές βρίσκουμε Έλληνες 3ης και 4ης γενιάς, ανθρώπους που γεννήθηκαν στα ξένα, μεγάλωσαν με τα ήθη και έθιμα αυτών των χωρών, αλλά μέσα στη καρδιά τους υπάρχει πάντα η φλόγα και η ζεστασιά του Έλληνα, της Ελλάδας, γιατί αυτές οι ρίζες είναι πολύ βαθιά χωμένες στη ψυχή και την καρδιά καθενός, ρίζες που βγήκαν , μεγάλωσαν και θέριεψαν μέσα από τον καημό όλων εκείνων που ξεριζώθηκαν για ένα καλύτερο αύριο.
Σήμερα το " κακό" της μετανάστευσης συνεχίζεται... Με περίπου 1 εκ. άνεργους πολίτες, με μεγάλη φτώχεια και δυσβάσταχτους φόρους, όλοι ψάχνουν να βρούνε το φως και την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στα ξένα. Πρώτος σταθμός τους χώρες της Ευρώπης που η μετανάστευση είναι εύκολη και δεν συναντάει πολλές δυσκολίες. Οι μετανάστες αυτής της γενιάς είναι διαφορετικοί, έχουν γνώσεις, ξέρουν γλώσσες, έχουν πτυχία , αλλά δεν έχουν δουλειά.
Είναι τραγικό να ακούς το παιδί σου να σου λέει με παράπονο και λυγμούς, μπαμπά, μαμά , κρατήστε με εδώ, δεν θέλω να φύγω...και στη συνέχεια να σκουπίζει τα μάτια, να σφίγγει τα χέρια και με ψεύτικο χαμόγελο να σου λέει, πάει αυτό ήταν μου πέρασε, θα φύγω , μη με παρεξηγείτε.
Φεύγουν οι Έλληνες για άλλα μέρη , κι ας τους αρέσει η Ελλάδα, ο τρόπος ζωής, οι συνθήκες που επικρατούν με τον καταγάλανο ουρανό και τον ήλιο που χειμώνα - καλοκαίρι μας συντροφεύει τις μέρες και μας δίνει κουράγιο.
Κι όλα αυτά γιατί βρέθηκαν ανίκανοι πολιτικοί που με τη δική μας ψήφο, μας κυβέρνησαν για το δικό τους συμφέρον κι όχι για το συμφέρον του τόπου.
Πάρτι διαφθοράς γινόταν και όλοι έκαναν τα στραβά μάτια. Κι αυτό σημαίνει πως είτε γνώριζαν και τους συνέφερε, είτε δεν γνώριζαν οπότε κακώς βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά.
Το καρκίνωμα της κοινωνίας οι τράπεζες, έφαγαν του κόσμου τα λεφτά, με τόκους μέχρι και 19% και φυσικά με την ανοχή της κρατικής νομιμότητας. Αυτές οι τράπεζες που τώρα δεν βγάζουν από το γκισέ τους ούτε ένα σεντ, αλλά μόνο ζητάνε για να έχουν, που έστελναν εγκεκριμένα δάνεια στα νοικοκυριά, πολλών χιλιάδων ευρώ, ή εξέδιδαν πιστωτικές κάρτες με τη σέσουλα.
Τώρα το σύστημα απειλεί με κατασχέσεις, κυνηγάει με κάθε τρόπο τους οφειλέτες και το κράτος προσπαθεί να μαζέψει χρήματα βάζοντας φόρους σε μισθωτούς και συνταξιούχους, γιατί που να βρει τα κότσια να πειράξει το μεγάλο κεφάλαιο, τους ανθρώπους δηλαδή που χρόνια τώρα τους στηρίζουν και τους συντηρούν με διάφορες μορφές ενίσχυσης.
Το κακό είναι πως η ανεργία μεγαλώνει, ανάπτυξη δεν υπάρχει ακόμη παρά μόνο στα λόγια. Οι πολιτικοί λαϊκίζουν και δεν προσφέρουν λύσεις. Τσακώνονται μεταξύ τους, όχι για μας, αλλά για τον εαυτό τους, γιατί θέλουν ΟΛΟΙ να πιάσουν την κουτάλα με το μέλι, κι ας έχει μείνει ελάχιστο στον πάτο του βαρελιού, κι εμείς δυστυχώς τα ανεχόμαστε και κοιμόμαστε, αντί να φροντίσουμε να κοιτάξουμε μόνο το δικό μας πλέον συμφέρον , ώστε να σταματήσουν τα δάκρυα και να ξανανθίσει το χαμόγελο.
Τα γεγονότα είναι τέτοια στη ζωή μας που φτάσαμε να αποδεχόμαστε τα πάντα σχεδόν αδιαμαρτύρητα.
Στη δεκαετία του 1900-1910 άρχισε η φυγή των Ελλήνων προς την Αμερική με στόχο μια καλύτερη ζωή , αφού στη χώρα μας η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα δεν επέτρεπαν στο λαό να κάνει όνειρα, να κάνει σχέδια... Το μεταναστευτικό κύμα, συνεχίστηκε για πολλά χρόνια , ενώ μετά την Αμερική , ο προορισμός έγινε η κραταιά οικονομικά Γερμανία.
Οι Έλληνες μετανάστες δούλεψαν, ίδρωσαν, ρίζωσαν , πέτυχαν.
Κι όλα αυτά κάτω από άθλιες συνθήκες με τους περισσότερους για να μη πω όλους να μη γνωρίζουν ούτε τη γλώσσα του νέου τους προορισμού.
Σήμερα στις χώρες αυτές βρίσκουμε Έλληνες 3ης και 4ης γενιάς, ανθρώπους που γεννήθηκαν στα ξένα, μεγάλωσαν με τα ήθη και έθιμα αυτών των χωρών, αλλά μέσα στη καρδιά τους υπάρχει πάντα η φλόγα και η ζεστασιά του Έλληνα, της Ελλάδας, γιατί αυτές οι ρίζες είναι πολύ βαθιά χωμένες στη ψυχή και την καρδιά καθενός, ρίζες που βγήκαν , μεγάλωσαν και θέριεψαν μέσα από τον καημό όλων εκείνων που ξεριζώθηκαν για ένα καλύτερο αύριο.
Σήμερα το " κακό" της μετανάστευσης συνεχίζεται... Με περίπου 1 εκ. άνεργους πολίτες, με μεγάλη φτώχεια και δυσβάσταχτους φόρους, όλοι ψάχνουν να βρούνε το φως και την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στα ξένα. Πρώτος σταθμός τους χώρες της Ευρώπης που η μετανάστευση είναι εύκολη και δεν συναντάει πολλές δυσκολίες. Οι μετανάστες αυτής της γενιάς είναι διαφορετικοί, έχουν γνώσεις, ξέρουν γλώσσες, έχουν πτυχία , αλλά δεν έχουν δουλειά.
Είναι τραγικό να ακούς το παιδί σου να σου λέει με παράπονο και λυγμούς, μπαμπά, μαμά , κρατήστε με εδώ, δεν θέλω να φύγω...και στη συνέχεια να σκουπίζει τα μάτια, να σφίγγει τα χέρια και με ψεύτικο χαμόγελο να σου λέει, πάει αυτό ήταν μου πέρασε, θα φύγω , μη με παρεξηγείτε.
Φεύγουν οι Έλληνες για άλλα μέρη , κι ας τους αρέσει η Ελλάδα, ο τρόπος ζωής, οι συνθήκες που επικρατούν με τον καταγάλανο ουρανό και τον ήλιο που χειμώνα - καλοκαίρι μας συντροφεύει τις μέρες και μας δίνει κουράγιο.
Κι όλα αυτά γιατί βρέθηκαν ανίκανοι πολιτικοί που με τη δική μας ψήφο, μας κυβέρνησαν για το δικό τους συμφέρον κι όχι για το συμφέρον του τόπου.
Πάρτι διαφθοράς γινόταν και όλοι έκαναν τα στραβά μάτια. Κι αυτό σημαίνει πως είτε γνώριζαν και τους συνέφερε, είτε δεν γνώριζαν οπότε κακώς βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά.
Το καρκίνωμα της κοινωνίας οι τράπεζες, έφαγαν του κόσμου τα λεφτά, με τόκους μέχρι και 19% και φυσικά με την ανοχή της κρατικής νομιμότητας. Αυτές οι τράπεζες που τώρα δεν βγάζουν από το γκισέ τους ούτε ένα σεντ, αλλά μόνο ζητάνε για να έχουν, που έστελναν εγκεκριμένα δάνεια στα νοικοκυριά, πολλών χιλιάδων ευρώ, ή εξέδιδαν πιστωτικές κάρτες με τη σέσουλα.
Τώρα το σύστημα απειλεί με κατασχέσεις, κυνηγάει με κάθε τρόπο τους οφειλέτες και το κράτος προσπαθεί να μαζέψει χρήματα βάζοντας φόρους σε μισθωτούς και συνταξιούχους, γιατί που να βρει τα κότσια να πειράξει το μεγάλο κεφάλαιο, τους ανθρώπους δηλαδή που χρόνια τώρα τους στηρίζουν και τους συντηρούν με διάφορες μορφές ενίσχυσης.
Το κακό είναι πως η ανεργία μεγαλώνει, ανάπτυξη δεν υπάρχει ακόμη παρά μόνο στα λόγια. Οι πολιτικοί λαϊκίζουν και δεν προσφέρουν λύσεις. Τσακώνονται μεταξύ τους, όχι για μας, αλλά για τον εαυτό τους, γιατί θέλουν ΟΛΟΙ να πιάσουν την κουτάλα με το μέλι, κι ας έχει μείνει ελάχιστο στον πάτο του βαρελιού, κι εμείς δυστυχώς τα ανεχόμαστε και κοιμόμαστε, αντί να φροντίσουμε να κοιτάξουμε μόνο το δικό μας πλέον συμφέρον , ώστε να σταματήσουν τα δάκρυα και να ξανανθίσει το χαμόγελο.
