Ορισμένοι συνάνθρωποι μας, θεωρούν πως έχουν το χάρισμα του σωτήρα !
Θέλουν να σώσουν τον κόσμο, την Ελλάδα, το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ , κάθε άθλημα, κάθε χώρο. Τους βλέπουμε επί χρόνια να στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες διοίκησης , αλλά να μη μπορούν να κάνουν ούτε ένα βήμα παραπάνω.
Κυρίως δεν κάνουν αυτοκριτική, αλλά ζώντας μέσα στις ψευδαισθήσεις τους , πιστεύουν πως είναι οι εκλεκτοί του χώρου.
Ο μοναδικός τρόπος απομάκρυνσης τους θα ήταν ένας νόμος , ένας κανόνας, αλλά ποιος από αυτούς να θέσει τέτοιο θέμα....
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει δικαίωμα παραμονής στη θέση του μόνο για δύο θητείες. Ο Ρώσος το ίδιο, αλλά με μια παραλλαγή , αυτός μπορεί να θητεύσει ξανά για δύο θητείες, αν μείνει μια μακριά από τη ...καρέκλα.
Στην Ελληνική Βουλή βλέπουμε σωτήρες για 10-15-20-30 χρόνια. Μερικοί αποσύρονται μόνο για λόγους υγείας και γήρατος. Δεν προσφέρουν τίποτε, είναι σα δημόσιοι υπάλληλοι που καθημερινά αναλώνονται με διάφορα θέματα, αλλά δεν προλαβαίνουν να δούνε τι συμβαίνει στη κοινωνία από την οποία είναι αποκομμένοι, όπως και από κάθε πρόβλημα της. Φυσικά δεν ασκούν το επάγγελμα τους, αφού έκαναν επάγγελμα την πολιτική. Κάνουν δημόσιες σχέσεις και φιγούρα, λένε ψέμματα και ζούνε στο κόσμο τους. Περνάνε καλά γιατί να αλλάξουν λοιπόν τις συνήθειες τους;
Αλλά και στον αθλητισμό το ίδιο συμβαίνει, με ισόβιους σωτήρες προέδρους Ομοσπονδιών ή συνδέσμων διαιτησίας, ή Ενώσεων ποδοσφαιρικών, μπασκετικών , πετόσφαιρας κ.α.
Τα αθλήματα παραμένουν σταθερά στάσιμα και η πρόοδος ή οι νέες ιδέες είναι είδος εν ανεπαρκεία. Κι όμως αυτοί επιμένουν στο ίδιο μοτίβο, και κρατάνε καλά τη καρέκλα τους, χωρίς να αφήνουν άλλους να τους διαδεχθούν.
Στο Ποδόσφαιρο , χώρο που γνωρίζω καλά, οι σωτήρες είναι ριζωμένοι και σπάνια συναντάμε παράγοντες που να αποσύρονται οικειοθελώς.
Οι άνθρωποι αυτοί απολαμβάνουν τα προνόμια της θέσης , κομπορυμονούν και δεν καταθέτουν τίποτε νέο και προοδευτικό. Έτσι τους βλέπουμε τούς ίδιους , χωρίς καμία βελτίωση ή αλλαγή να λένε πως διοικούν γιατί ουσιαστικά δεν διοικούν. Το έργο που παράγουν , αν συμβαίνει αυτό σε μερικές περιπτώσεις, είναι μια ρουτινιάρικη κατάσταση που δεν οδηγεί πουθενά.
Η ευθύνη είναι τεράστια γι αυτούς που τους εκλέγουν, αλλά και δική τους εν μέρει. Ωστόσο αυτοί δεν έχουν την ικανότητα και τη διάθεση να δούνε στον καθρέφτη την αλήθεια.
Παράγοντες που δεν κατάφεραν να φτιάξουν την δική τους Ένωση πρότυπο, ασχολούνται σε πιο υψηλό επίπεδο με την διοίκηση του αθλήματος. Έχουν όμως άποψη, εκφράζουν την εικόνα που μόνο αυτοί βλέπουν και ταυτόχρονα διατείνονται ότι έχουν συμμετοχή στην ανύπαρκτη ανάπτυξη του ποδοσφαίρου. Βλέπουν , ακούνε , ζούνε καταστάσεις, αλλά είναι αιχμάλωτοι ενός συστήματος που δεν μπορούν να το αλλάξουν, απλά γιατί δεν έχουν τις ικανότητες.
Αυτή είναι η Ελλάδα, με τους σωτήρες και τους Ελληνάρες της. Με τους ξυλοκόπους παράγοντες που είναι πάντα σκληροί με τους άλλους και ποτέ με τον εαυτό τους.
Κι επειδή στην ΕΠΟ παίζονται πολλά παιχνίδια τον τελευταίο καιρό , το επόμενο θέμα πρέπει να έχει και ονόματα και διευθύνσεις και θα τα έχει, ώστε να αποκαλυφθεί ο φαρισαϊσμός ορισμένων και η βλακεία των πολλών.
Θέλουν να σώσουν τον κόσμο, την Ελλάδα, το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ , κάθε άθλημα, κάθε χώρο. Τους βλέπουμε επί χρόνια να στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες διοίκησης , αλλά να μη μπορούν να κάνουν ούτε ένα βήμα παραπάνω.
Κυρίως δεν κάνουν αυτοκριτική, αλλά ζώντας μέσα στις ψευδαισθήσεις τους , πιστεύουν πως είναι οι εκλεκτοί του χώρου.
Ο μοναδικός τρόπος απομάκρυνσης τους θα ήταν ένας νόμος , ένας κανόνας, αλλά ποιος από αυτούς να θέσει τέτοιο θέμα....
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει δικαίωμα παραμονής στη θέση του μόνο για δύο θητείες. Ο Ρώσος το ίδιο, αλλά με μια παραλλαγή , αυτός μπορεί να θητεύσει ξανά για δύο θητείες, αν μείνει μια μακριά από τη ...καρέκλα.
Στην Ελληνική Βουλή βλέπουμε σωτήρες για 10-15-20-30 χρόνια. Μερικοί αποσύρονται μόνο για λόγους υγείας και γήρατος. Δεν προσφέρουν τίποτε, είναι σα δημόσιοι υπάλληλοι που καθημερινά αναλώνονται με διάφορα θέματα, αλλά δεν προλαβαίνουν να δούνε τι συμβαίνει στη κοινωνία από την οποία είναι αποκομμένοι, όπως και από κάθε πρόβλημα της. Φυσικά δεν ασκούν το επάγγελμα τους, αφού έκαναν επάγγελμα την πολιτική. Κάνουν δημόσιες σχέσεις και φιγούρα, λένε ψέμματα και ζούνε στο κόσμο τους. Περνάνε καλά γιατί να αλλάξουν λοιπόν τις συνήθειες τους;
Αλλά και στον αθλητισμό το ίδιο συμβαίνει, με ισόβιους σωτήρες προέδρους Ομοσπονδιών ή συνδέσμων διαιτησίας, ή Ενώσεων ποδοσφαιρικών, μπασκετικών , πετόσφαιρας κ.α.
Τα αθλήματα παραμένουν σταθερά στάσιμα και η πρόοδος ή οι νέες ιδέες είναι είδος εν ανεπαρκεία. Κι όμως αυτοί επιμένουν στο ίδιο μοτίβο, και κρατάνε καλά τη καρέκλα τους, χωρίς να αφήνουν άλλους να τους διαδεχθούν.
Στο Ποδόσφαιρο , χώρο που γνωρίζω καλά, οι σωτήρες είναι ριζωμένοι και σπάνια συναντάμε παράγοντες που να αποσύρονται οικειοθελώς.
Οι άνθρωποι αυτοί απολαμβάνουν τα προνόμια της θέσης , κομπορυμονούν και δεν καταθέτουν τίποτε νέο και προοδευτικό. Έτσι τους βλέπουμε τούς ίδιους , χωρίς καμία βελτίωση ή αλλαγή να λένε πως διοικούν γιατί ουσιαστικά δεν διοικούν. Το έργο που παράγουν , αν συμβαίνει αυτό σε μερικές περιπτώσεις, είναι μια ρουτινιάρικη κατάσταση που δεν οδηγεί πουθενά.
Η ευθύνη είναι τεράστια γι αυτούς που τους εκλέγουν, αλλά και δική τους εν μέρει. Ωστόσο αυτοί δεν έχουν την ικανότητα και τη διάθεση να δούνε στον καθρέφτη την αλήθεια.
Παράγοντες που δεν κατάφεραν να φτιάξουν την δική τους Ένωση πρότυπο, ασχολούνται σε πιο υψηλό επίπεδο με την διοίκηση του αθλήματος. Έχουν όμως άποψη, εκφράζουν την εικόνα που μόνο αυτοί βλέπουν και ταυτόχρονα διατείνονται ότι έχουν συμμετοχή στην ανύπαρκτη ανάπτυξη του ποδοσφαίρου. Βλέπουν , ακούνε , ζούνε καταστάσεις, αλλά είναι αιχμάλωτοι ενός συστήματος που δεν μπορούν να το αλλάξουν, απλά γιατί δεν έχουν τις ικανότητες.
Αυτή είναι η Ελλάδα, με τους σωτήρες και τους Ελληνάρες της. Με τους ξυλοκόπους παράγοντες που είναι πάντα σκληροί με τους άλλους και ποτέ με τον εαυτό τους.
Κι επειδή στην ΕΠΟ παίζονται πολλά παιχνίδια τον τελευταίο καιρό , το επόμενο θέμα πρέπει να έχει και ονόματα και διευθύνσεις και θα τα έχει, ώστε να αποκαλυφθεί ο φαρισαϊσμός ορισμένων και η βλακεία των πολλών.
