Μερικοί άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή, αλλά μένουν πάντα κοντά μας. Ένας από αυτούς είναι και ο Αλκέτας Παναγούλιας που σε ηλικία 78 ετών άφησε στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ τα ξημερώματα της περασμένη Δευτέρας την τελευταία του πνοή.
Γνώρισα τον Αλκέτα την δεκαετία του 70 ως βοηθό του Μπίλυ Μπίγκαμ στην Εθνική μας ομάδα. Λίγο αργότερα όταν έφυγε ο Άγγλος ανέλαβε την Εθνική μας ο Αλκέτας, που πολύ τον αποκαλούσαν " ο Αμερικάνος".
Δεικτικοί και δύσπιστοι όπως είμαστε σαν λαός, δεν θα αφήναμε να μας ξεφύγει ο πανέξυπνος και καλοκάγαθος Αλκέτας. Έτσι μετά το " Αμερικάνος" του κολλήσαμε δεύτερο παρατσούκλι " ο διερμηνέας" , γιατί γνωρίζοντας άπταιστα Αγγλικά στην Εθνική ήταν βοηθός και διερμηνέας του Μπίγκαμ.
Μετά από ένα χρόνο στο τιμόνι της Εθνικής , ο διερμηνέας έκλεισε στόματα οδηγώντας την Εθνική μας για πρώτη φορά στην ιστορία της σε μια μεγάλη διοργάνωση , στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην Ιταλία.
Η Εθνική μας είχε τότε μια μεγάλη φουρνιά ποδοσφαιριστών Λιβαθηνός, Καψής, Δεληκάρης, Πουπάκης, Κωνσταντίνου, Φοιρός, Κούης, Νικολούδης, Κυράστας, Καραβίτης, κ.α
Ο Αλκέτας καταξιώθηκε πλήρως όταν το 1994 οδήγησε την Εθνική μας πάλι για πρώτη φορά στην ιστορία της στη τελική φάση του Παγκόσμιου κυπέλλου στις ΗΠΑ.
Στην πολύχρονη ιστορία του κατέκτησε κύπελλα και πρωταθλήματα με τον Άρη και τον Ολυμπιακό, ενώ είχε πάντα επιτυχημένη πορεία ως προπονητής στις ομάδες που εργάστηκε.
Σήμερα θα αποκαλύψω και κάτι που ΄το ξέρουν ελάχιστοι.
Τον Φεβρουάριο του 1994 ο Σωκράτης Κόκκαλης του έκανε πρόταση να αναλάβει τον Ολυμπιακό. Ο Αλκέτας ήθελε σαν τρελός, αλλά από την άλλη είχε ήδη προκριθεί η Εθνική μας για τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Κόκκαλης που έψαχνε εναγωνίως να βρει ικανό προπονητή για να πάρει έναν τίτλο , ήθελε τον Παναγούλια άμεσα στον πάγκο της ομάδας. Ο Αλκέτας είπε τότε στον Κόκκαλη. Πρόεδρε ένας προπονητής ζει για να κάτσει έστω και μια φορά στον πάγκο ομάδας σε τελικά φάση του Μουντιάλ. Άσε να το κάνω και μόλις γυρίσουμε από την Αμερική έρχομαι.
Ο Κόκκαλης του ευχήθηκε καλή επιτυχία , αλλά η πόρτα του Ολυμπιακού έκλεισε γι αυτόν.
Ο Αλκέτας ήταν φίλος, ήταν άριστος στις δημόσιες σχέσεις, ήταν άριστος ψυχολόγος κι έπαιρνε από τους παίκτες του ότι καλό είχαν. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πάντα πιο μπροστά από την εποχή του και ήξερε να διαχειρίζεται και τις νίκες και τις ήττες. Ήταν όμως και ζεστός σαν άνθρωπος, πάντα με την καλή κουβέντα στο στόμα. Στα χρόνια που συνεργαστήκαμε δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κακή κουβέντα και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε σκληρή κριτική. Είχε έναν ξεχωριστό αέρα σαν άνθρωπος και οι γνωριμίες του ήταν τεράστιες τόσο στον ποδοσφαιρικό χώρο όσο και έξω από αυτόν, ενώ όσες φορές πήγαινε στην ΟΥΕΦΑ και την ΦΙΦΑ γινόταν χαμός από στελέχη και παράγοντες των δύο ποδοσφαιρικών οργανισμών.
Ο Αλκέτας κάθισε και στον πάγκο της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ. Εκεί να δεις μεγαλεία. Μέχρι και ο Λευκός Οίκος τον δέχθηκε. Όποτε ερχόταν στην Ελλάδα δεν θα παρέλειπε να δει ή να μιλήσει με τους φίλους του. Τα τελευταία χρόνια ζούσε μόνιμα στη Βιρτζίνια με τις κόρες , τα εγγόνια και την αγαπημένη του Βάνα , μια σπουδαία κυρία και καλή μάνα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει αγαπημένε μου φίλε.
Και η μνήμη σου θα είναι όντως αιώνια.
Καλό ταξίδι Αλκέτα.
Γνώρισα τον Αλκέτα την δεκαετία του 70 ως βοηθό του Μπίλυ Μπίγκαμ στην Εθνική μας ομάδα. Λίγο αργότερα όταν έφυγε ο Άγγλος ανέλαβε την Εθνική μας ο Αλκέτας, που πολύ τον αποκαλούσαν " ο Αμερικάνος".
Δεικτικοί και δύσπιστοι όπως είμαστε σαν λαός, δεν θα αφήναμε να μας ξεφύγει ο πανέξυπνος και καλοκάγαθος Αλκέτας. Έτσι μετά το " Αμερικάνος" του κολλήσαμε δεύτερο παρατσούκλι " ο διερμηνέας" , γιατί γνωρίζοντας άπταιστα Αγγλικά στην Εθνική ήταν βοηθός και διερμηνέας του Μπίγκαμ.
Μετά από ένα χρόνο στο τιμόνι της Εθνικής , ο διερμηνέας έκλεισε στόματα οδηγώντας την Εθνική μας για πρώτη φορά στην ιστορία της σε μια μεγάλη διοργάνωση , στα τελικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην Ιταλία.
Η Εθνική μας είχε τότε μια μεγάλη φουρνιά ποδοσφαιριστών Λιβαθηνός, Καψής, Δεληκάρης, Πουπάκης, Κωνσταντίνου, Φοιρός, Κούης, Νικολούδης, Κυράστας, Καραβίτης, κ.α
Ο Αλκέτας καταξιώθηκε πλήρως όταν το 1994 οδήγησε την Εθνική μας πάλι για πρώτη φορά στην ιστορία της στη τελική φάση του Παγκόσμιου κυπέλλου στις ΗΠΑ.
Στην πολύχρονη ιστορία του κατέκτησε κύπελλα και πρωταθλήματα με τον Άρη και τον Ολυμπιακό, ενώ είχε πάντα επιτυχημένη πορεία ως προπονητής στις ομάδες που εργάστηκε.
Σήμερα θα αποκαλύψω και κάτι που ΄το ξέρουν ελάχιστοι.
Τον Φεβρουάριο του 1994 ο Σωκράτης Κόκκαλης του έκανε πρόταση να αναλάβει τον Ολυμπιακό. Ο Αλκέτας ήθελε σαν τρελός, αλλά από την άλλη είχε ήδη προκριθεί η Εθνική μας για τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο Κόκκαλης που έψαχνε εναγωνίως να βρει ικανό προπονητή για να πάρει έναν τίτλο , ήθελε τον Παναγούλια άμεσα στον πάγκο της ομάδας. Ο Αλκέτας είπε τότε στον Κόκκαλη. Πρόεδρε ένας προπονητής ζει για να κάτσει έστω και μια φορά στον πάγκο ομάδας σε τελικά φάση του Μουντιάλ. Άσε να το κάνω και μόλις γυρίσουμε από την Αμερική έρχομαι.
Ο Κόκκαλης του ευχήθηκε καλή επιτυχία , αλλά η πόρτα του Ολυμπιακού έκλεισε γι αυτόν.
Ο Αλκέτας ήταν φίλος, ήταν άριστος στις δημόσιες σχέσεις, ήταν άριστος ψυχολόγος κι έπαιρνε από τους παίκτες του ότι καλό είχαν. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πάντα πιο μπροστά από την εποχή του και ήξερε να διαχειρίζεται και τις νίκες και τις ήττες. Ήταν όμως και ζεστός σαν άνθρωπος, πάντα με την καλή κουβέντα στο στόμα. Στα χρόνια που συνεργαστήκαμε δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κακή κουβέντα και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε σκληρή κριτική. Είχε έναν ξεχωριστό αέρα σαν άνθρωπος και οι γνωριμίες του ήταν τεράστιες τόσο στον ποδοσφαιρικό χώρο όσο και έξω από αυτόν, ενώ όσες φορές πήγαινε στην ΟΥΕΦΑ και την ΦΙΦΑ γινόταν χαμός από στελέχη και παράγοντες των δύο ποδοσφαιρικών οργανισμών.
Ο Αλκέτας κάθισε και στον πάγκο της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ. Εκεί να δεις μεγαλεία. Μέχρι και ο Λευκός Οίκος τον δέχθηκε. Όποτε ερχόταν στην Ελλάδα δεν θα παρέλειπε να δει ή να μιλήσει με τους φίλους του. Τα τελευταία χρόνια ζούσε μόνιμα στη Βιρτζίνια με τις κόρες , τα εγγόνια και την αγαπημένη του Βάνα , μια σπουδαία κυρία και καλή μάνα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει αγαπημένε μου φίλε.
Και η μνήμη σου θα είναι όντως αιώνια.
Καλό ταξίδι Αλκέτα.
