Ο Οτο Ρεχάγκελ έγραψε ιστορία και θα μείνει για πάντα σε αυτήν ως ο αναμορφωτής του ποδοσφαίρου μας.
Ο Σάντος προσπαθεί, αλλά προς το παρόν ζει στη σκιά των μεγάλων επιτυχιών του Γερμανού.
Ωστόσο μεταξύ των δύο υπάρχει μεγάλη διαφορά νοοτροπίας.
Ο Ρεχάγκελ είχε κάνει ΟΜΑΔΑ. Όλα δούλευαν ρολόι και είχε ένα δικό του τρόπο να εμψυχώνει τους παίκτες. Είχε καταφέρει να κάνει ένα κλειστό κλαμπ την ομάδα, που για να μπεις σε αυτό έπρεπε πρώτα να μυηθείς και να δώσεις πολλές εξετάσεις.
Θυμάμαι τον Θοδωρή Ζαγοράκη να μου λέει " ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να δώσουμε στους νέους να καταλάβουν τι είμαστε και πως λειτουργούμε;"
Θυμάμαι τον Ρεχάγκελ να επιλέγει ποδοσφαιριστές να τους παίρνει στην ομάδα 2-3 φορές και να μη τους δίνει ούτε μισό λεπτό συμμετοχής.
Θυμάμαι το 2004 πως παίκτες όπως ο Ντέμης, ο Γεωργιάδης, ο Λυμπερόπουλος, ο Καφές δεν χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν καθόλου, ελάχιστα ο Τσιάρτας και ορισμένοι άλλοι, αλλά αν τους έβλεπες στον πάγκο ήταν πιο παθιασμένοι από αυτούς που έπαιζαν και πανηγύριζαν κάθε επιτυχία με ειλικρίνεια.
Ο Ρεχάγκελ είχε πάντα στο μυαλό του πως δεν έπρεπε να δεχτούμε γκολ, κι είχε τον τρόπο να ξεδιπλώνει την ομάδα επιθετικά, αλλά με μεγάλη προσοχή και μεθοδικότητα. Έτσι έφτανε σε αποτελέσματα.
Ο Γερμανός επέμενε στους ίδιους παίκτες ακόμη κι αν αυτοί δεν έπαιζαν στις ομάδες τους. Ήξερε όμως να τους κερδίζει και τους έκανε να δίνουν τα πάντα για την φανέλα. Ήταν αυστηρός, μεθοδικός, απόλυτος, εγωϊστής, αλλά και δίκαιος. Έτσι απέκτησε τον σεβασμό όλων, των παικτών, της διοίκησης της ΕΠΟ, των φιλάθλων.
Ο Σάντος κάθε φορά παίρνει κι άλλους παίκτες στην ομάδα. Δεν έχει καταφέρει να την κάνει οικογένεια με την πατριαρχική έννοια του όρου.
Ο Πορτογάλος παίζει και με άλλο σύστημα , πιο επιθετικό, ρισκάρει, αλλά το ρίσκο εμπεριέχει και κινδύνους. Κι αυτός είναι αυστηρός, ίσως όμως πιο απόμακρος από τον Γερμανό.
Αυτή ομάδα δείχνει κάτι να της λείπει.Κι αυτό πρέπει να βρει ο Σάντος.
Ο Σάντος προσπαθεί, αλλά προς το παρόν ζει στη σκιά των μεγάλων επιτυχιών του Γερμανού.
Ωστόσο μεταξύ των δύο υπάρχει μεγάλη διαφορά νοοτροπίας.
Ο Ρεχάγκελ είχε κάνει ΟΜΑΔΑ. Όλα δούλευαν ρολόι και είχε ένα δικό του τρόπο να εμψυχώνει τους παίκτες. Είχε καταφέρει να κάνει ένα κλειστό κλαμπ την ομάδα, που για να μπεις σε αυτό έπρεπε πρώτα να μυηθείς και να δώσεις πολλές εξετάσεις.
Θυμάμαι τον Θοδωρή Ζαγοράκη να μου λέει " ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να δώσουμε στους νέους να καταλάβουν τι είμαστε και πως λειτουργούμε;"
Θυμάμαι τον Ρεχάγκελ να επιλέγει ποδοσφαιριστές να τους παίρνει στην ομάδα 2-3 φορές και να μη τους δίνει ούτε μισό λεπτό συμμετοχής.
Θυμάμαι το 2004 πως παίκτες όπως ο Ντέμης, ο Γεωργιάδης, ο Λυμπερόπουλος, ο Καφές δεν χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν καθόλου, ελάχιστα ο Τσιάρτας και ορισμένοι άλλοι, αλλά αν τους έβλεπες στον πάγκο ήταν πιο παθιασμένοι από αυτούς που έπαιζαν και πανηγύριζαν κάθε επιτυχία με ειλικρίνεια.
Ο Ρεχάγκελ είχε πάντα στο μυαλό του πως δεν έπρεπε να δεχτούμε γκολ, κι είχε τον τρόπο να ξεδιπλώνει την ομάδα επιθετικά, αλλά με μεγάλη προσοχή και μεθοδικότητα. Έτσι έφτανε σε αποτελέσματα.
Ο Γερμανός επέμενε στους ίδιους παίκτες ακόμη κι αν αυτοί δεν έπαιζαν στις ομάδες τους. Ήξερε όμως να τους κερδίζει και τους έκανε να δίνουν τα πάντα για την φανέλα. Ήταν αυστηρός, μεθοδικός, απόλυτος, εγωϊστής, αλλά και δίκαιος. Έτσι απέκτησε τον σεβασμό όλων, των παικτών, της διοίκησης της ΕΠΟ, των φιλάθλων.
Ο Σάντος κάθε φορά παίρνει κι άλλους παίκτες στην ομάδα. Δεν έχει καταφέρει να την κάνει οικογένεια με την πατριαρχική έννοια του όρου.
Ο Πορτογάλος παίζει και με άλλο σύστημα , πιο επιθετικό, ρισκάρει, αλλά το ρίσκο εμπεριέχει και κινδύνους. Κι αυτός είναι αυστηρός, ίσως όμως πιο απόμακρος από τον Γερμανό.
Αυτή ομάδα δείχνει κάτι να της λείπει.Κι αυτό πρέπει να βρει ο Σάντος.
