Νομίζω ήρθε ο καιρός ΄που πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα σωστά, να εμβαθύνουμε, να μελετάμε, να κρίνουμε και να αποφασίζουμε. Οι εποχές του οπαδισμού και της αγέλης πέρασε και δεν πρέπει να έχει επιστροφή...
Η αρχή έγινε με τον περιορισμό της οικογενειοκρατίας στην πολιτική. Όταν άλλαξε ο θεσμός της Βασιλείας , καιρός ήταν να αλλάξει και η περίοδος της οικογενειοκρατίας. Κι εμείς από τη πλευρά μας δεν πρέπει να ακολουθούμε τους γιους των πολιτικών , ας κάνουν καμιά άλλη δουλειά, γιατί η πολιτική πρέπει να πάψει να είναι βόλεμα οικογενειοκρατικό, πρέπει να πάψει να είναι επάγγελμα. Ας βγούνε τα παιδιά στην αγορά εργασίας, να δούνε τις δυσκολίες, να ζήσουν με ανασφάλειες, να αφουγκρασθούν εκ των έσω τα προβλήματα της κοινωνίας, και μετά αν έχουν να δώσουν κάτι ας κοπιάσουν.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί στις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ πήρε περίπου 45% κι ο Γιωργάκης, ως μαθητευόμενος μάγος μας οδήγησε στο σκοτάδι.
Ειλικρινά έχω απορίες πολλές.
Είναι ικανός αυτός ο άνθρωπος για πολιτικός ηγέτης;
Μάζεψε γύρω του ένα σωρό περίεργους που τους χρυσοπληρώναμε και δεν κατάφερε να κάνει ούτε μία ανατροπή, ούτε μία μεταρρύθμιση.
Κατάργησε τα ουσιώδη για τη χώρα υπουργεία του Τουρισμού και της Ναυτιλίας.
Με ποιο αλήθεια σκεπτικό;
Μας πήγε πολλά χρόνια πίσω, κι αμφιβάλω αν το έχει καταλάβει ακόμη και τώρα, γιατί απλά αυτός ζει στο κόσμο του, όπως και πολλοί άλλοι πολιτικοί μας.
Οι περισσότεροι από τους 300 είναι ζήτημα αν έχουν περπατήσει μόνοι τους στο δρόμο, αν έχουν πάει στη λαϊκή , στην εκκλησία, στο γήπεδο, σε μια πλατεία να πιούνε καφέ, αν έχουν μπει ποτέ σε λεωφορείο, τραμ, τρένο, μετρό και γενικά αν έχουν ζήσει όπως εμείς την καθημερινότητα μας.
Όλοι αυτοί ζούνε στο κόσμο τους, βλέπουν τη Βουλή σαν επαγγελματική επένδυση και προσπαθούν να αυξήσουν τα έσοδα τους απολαμβάνοντας μόνο προνόμια.
Κι εμείς τους ψηφίζουμε χρόνια τώρα.
Δεν τους βαρεθήκαμε , λες και μας έχουν κάνει μάγια.
Ψηφίζουμε πάντα τους ίδιους ψεύτες, ανίκανους και ψευτοκύριους, που είναι μαζί μας όσο διαρκεί μια προεκλογική περίοδος και μετά που σε είδα που σε ξέρω.
Η ζωή αλλάζει κι εμείς μένουμε στατικοί στα ίδια και στα ίδια, πορωνόμαστε και παρασυρόμαστε από τον τρόπο που μας σερβίρουν το πάθος , ώστε να έχουμε διαφορές μεταξύ μας κι όχι με αυτούς.
Ζούμε με όνειρα και χωρίς ελπίδα, γιατί αυτήν μας την έχουν κλέψει.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν να ξέρουμε τα πάντα, να έχουμε άποψη για όλα και να κάνουμε κάθε φορά τα ίδια λάθη;
Η αρχή έγινε με τον περιορισμό της οικογενειοκρατίας στην πολιτική. Όταν άλλαξε ο θεσμός της Βασιλείας , καιρός ήταν να αλλάξει και η περίοδος της οικογενειοκρατίας. Κι εμείς από τη πλευρά μας δεν πρέπει να ακολουθούμε τους γιους των πολιτικών , ας κάνουν καμιά άλλη δουλειά, γιατί η πολιτική πρέπει να πάψει να είναι βόλεμα οικογενειοκρατικό, πρέπει να πάψει να είναι επάγγελμα. Ας βγούνε τα παιδιά στην αγορά εργασίας, να δούνε τις δυσκολίες, να ζήσουν με ανασφάλειες, να αφουγκρασθούν εκ των έσω τα προβλήματα της κοινωνίας, και μετά αν έχουν να δώσουν κάτι ας κοπιάσουν.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί στις εκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ πήρε περίπου 45% κι ο Γιωργάκης, ως μαθητευόμενος μάγος μας οδήγησε στο σκοτάδι.
Ειλικρινά έχω απορίες πολλές.
Είναι ικανός αυτός ο άνθρωπος για πολιτικός ηγέτης;
Μάζεψε γύρω του ένα σωρό περίεργους που τους χρυσοπληρώναμε και δεν κατάφερε να κάνει ούτε μία ανατροπή, ούτε μία μεταρρύθμιση.
Κατάργησε τα ουσιώδη για τη χώρα υπουργεία του Τουρισμού και της Ναυτιλίας.
Με ποιο αλήθεια σκεπτικό;
Μας πήγε πολλά χρόνια πίσω, κι αμφιβάλω αν το έχει καταλάβει ακόμη και τώρα, γιατί απλά αυτός ζει στο κόσμο του, όπως και πολλοί άλλοι πολιτικοί μας.
Οι περισσότεροι από τους 300 είναι ζήτημα αν έχουν περπατήσει μόνοι τους στο δρόμο, αν έχουν πάει στη λαϊκή , στην εκκλησία, στο γήπεδο, σε μια πλατεία να πιούνε καφέ, αν έχουν μπει ποτέ σε λεωφορείο, τραμ, τρένο, μετρό και γενικά αν έχουν ζήσει όπως εμείς την καθημερινότητα μας.
Όλοι αυτοί ζούνε στο κόσμο τους, βλέπουν τη Βουλή σαν επαγγελματική επένδυση και προσπαθούν να αυξήσουν τα έσοδα τους απολαμβάνοντας μόνο προνόμια.
Κι εμείς τους ψηφίζουμε χρόνια τώρα.
Δεν τους βαρεθήκαμε , λες και μας έχουν κάνει μάγια.
Ψηφίζουμε πάντα τους ίδιους ψεύτες, ανίκανους και ψευτοκύριους, που είναι μαζί μας όσο διαρκεί μια προεκλογική περίοδος και μετά που σε είδα που σε ξέρω.
Η ζωή αλλάζει κι εμείς μένουμε στατικοί στα ίδια και στα ίδια, πορωνόμαστε και παρασυρόμαστε από τον τρόπο που μας σερβίρουν το πάθος , ώστε να έχουμε διαφορές μεταξύ μας κι όχι με αυτούς.
Ζούμε με όνειρα και χωρίς ελπίδα, γιατί αυτήν μας την έχουν κλέψει.
Πως είναι δυνατόν λοιπόν να ξέρουμε τα πάντα, να έχουμε άποψη για όλα και να κάνουμε κάθε φορά τα ίδια λάθη;
