Από το 2004 προσπαθεί η ΕΠΟ με εμπνευστή τον Dr Γιάννη Οικονομίδη, τότε γενικό γραμματέα της Ομοσπονδίας και σήμερα αναπληρωτή πρόεδρο, να εφαρμόσει την κάρτα υγείας ποδοσφαιριστή, αλλά το πολιτικό σύστημα δεν της το επιτρέπει.
Γράφω το θέμα αυτό με αφορμή θανάτους ποδοσφαιριστών σε γήπεδα ποδοσφαίρου και μάλιστα σε προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες όπως η Ιταλία. Κι έχει αξία να δούμε σε όλο της το μεγαλείο τη βλακεία που επικρατεί σε πολιτικά πρόσωπα αλλά και τον δαίδαλο της γραφειοκρατίας.
Ο γιατρός λοιπόν Γιάννης Οικονομίδης, εμπνεύστηκε ένα σύστημα προληπτικού ελέγχου υγείας για όλους τους ποδοσφαιριστές της χώρας μας. Η διοίκηση της ΕΠΟ μέλος της οποίας ήμουν κι εγώ στο διάστημα 2004-2008 , αγκάλιασε το σχέδιο και προσπάθησε να το υλοποιήσει.
Η μορφή του σχεδίου ήταν η δημιουργία ενός ιατρείου σε κάθε ποδοσφαιρική Ένωση με την ευθύνη να έχει γιατρός με βοηθό ένα νοσηλευτή. Στη διάθεση του γιατρού ο εξοπλισμός του κέντρου υγείας όπως το ονομάσαμε που περιελάμβανε δέκα μηχανήματα βάση των οποίων θα γινόντουσαν όλες οι απαιτούμενες εξετάσεις για κάθε ποδοσφαιριστή στην αρχή κάθε ποδοσφαιρικής περιόδου. Οι εξετάσεις αυτές θα προωθούντο ηλεκτρονικά στην ΕΠΟ όπου θα υπήρχε ειδικός επεξεργαστής με ευθύνη αρχιάτρου και αν όλα τα αποτελέσματα θα ήταν καλά θα εκδίδετο αμέσως η κάρτα υγείας ποδοσφαιριστή. Θα υπήρχε με τον τρόπο αυτό ένας υπέυθυνος υγειονομικός έλεγχος.
Να σημειώσω ότι η ΕΠΟ είχε κάνει σύμβαση με σχετικές εταιρίες εξοπλισμού ιατρικών μηχανημάτων και είχε στήσει πιλοτικά δύο ιατρεία , ένα στην ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας και ένα στην ΕΠΣ Ηρακλείου. Σε πρόχειρα δοκιμαστικά προγράμματα μάλιστα είχαν εντοπιστεί προβλήματα σε νέους ποδοσφαιριστές οι οποίοι ενημερώθηκαν και έλυσαν το πρόβλημα τους, αλλά δεν τους επετράπη να συνεχίσουν το ποδόσφαιρο.
Από την σύλληψη της ιδέας, μέχρι την υλοποίηση της φάνηκαν τεράστια προβλήματα. Προβλήματα που είχαν να κάνουν με την γραφειοκρατία, τα συμφέροντα και την πολιτική ανωριμότητα.
Ας απαριθμήσω μερικά από τα προβλήματα.
Οι ιατρικοί σύλλογοι της περιφέρειας κυρίως αντέδρασαν φοβούμενοι πως τα μέλη τους θα χάσουν ...πελατεία. Έτσι δεν επέτρεπαν σε γιατρούς μέλη τους να εργαστούν στο πρόγραμμα.
Στη προσπάθεια να πάρει η ΕΠΟ σχετική άδεια λειτουργίας, απευθύνθηκε στο υπουργείο Υγείας, όπου τόσο ο υπουργός Νικήτας Κακλαμάνης, όσο και ο διάδοχος του Δημήτρης Αβραμόπουλος, αγκάλιασαν την προσπάθεια κι έδειξαν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Αλλά όσο και να φαίνεται περίεργο, δεν είχαν την απόλυτη δικαιοδοσία επί του θέματος, γιατί ενεπλάκη το υφυπουργείο αθλητισμού που θεώρησε ότι το θέμα αφορούσε τις δικές του αρμοδιότητες. Ο τότε υφυπουργός Γιώργος Ορφανός πολέμησε όσο κανείς άλλος τη προσπάθεια αυτή για την οποία το Κράτος δεν θα δαπανούσε ούτε ένα σεντ. Απλά ο Ορφανός είχε πρόβλημα με τον πρόεδρο της ΕΠΟ Βασίλη Γκαγκάτση και γενικά με την διοίκηση της ΕΠΟ που ήθελε να την ελέγχει, αλλά δεν του επετράπη.
Κι ενώ όλες οι προσπάθειες είχαν φτάσει στο τέλος τους, κι ήταν έτοιμη η ανακοίνωση του προγράμματος, ο Ορφανός έθεσε βέτο κι ανάγκασε τον υπουργό Δ. Αβραμόπουλο να κάνει πίσω. Ο Ορφανός μάλιστα είπε τότε πως θα έκανε το υφυπουργείο κάθε ενέργεια ώστε να γίνει η κάρτα υγείας για όλα τα αθλήματα. Κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ, γιατί ούτε γνώριζαν πως έπρεπε να ενεργήσουν, αλλά και οι διαδικασίες ήταν δαιδαλώδεις και χρονοβόρες για τον πάντα δυσκίνητο κρατικό μηχανισμό. Αλλά και να μπορούσε ο Ορφανός να φτιάξει αυτό το πρόγραμμα, θα έπρπεε να δαπανηθούν πολλά εκατομμύρια ευρώ. Η ΕΠΟ είχε προτείνει τότε να δίνει τους χώρους και στους αθλητές άλλων αθλημάτων, αλλά κι όταν δεν υπήρχε κίνηση εξετάσεων αθλητών, να μπορούσε το υπουργείο Υγείας να χρησιμοποιεί το σύστημα για άλλες κοινωνικές ομάδες, που εκείνο θα επέλεγε.
Διαπιστώνεται λοιπόν ποιο είναι το πολιτικό σύστημα που μας κυβερνά, πως τα υγιεί μυαλά μπλοκάρονται σε άθλιες διαδικασίες και πως κάθε ένας πολιτικός που εμείς εκλέγουμε χρησιμοποιεί τη δύναμη της εξουσίας.
Αποτέλεσμα , ήταν να μη γίνει τίποτε και να στερηθεί το ποδόσφαιρο μας μια σπουδαία και σημαντική υπηρεσία, την οποία η UEFA είχε χειροκροτήσει ως σωστή και πρωτοποριακή.
Γράφω το θέμα αυτό με αφορμή θανάτους ποδοσφαιριστών σε γήπεδα ποδοσφαίρου και μάλιστα σε προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες όπως η Ιταλία. Κι έχει αξία να δούμε σε όλο της το μεγαλείο τη βλακεία που επικρατεί σε πολιτικά πρόσωπα αλλά και τον δαίδαλο της γραφειοκρατίας.
Ο γιατρός λοιπόν Γιάννης Οικονομίδης, εμπνεύστηκε ένα σύστημα προληπτικού ελέγχου υγείας για όλους τους ποδοσφαιριστές της χώρας μας. Η διοίκηση της ΕΠΟ μέλος της οποίας ήμουν κι εγώ στο διάστημα 2004-2008 , αγκάλιασε το σχέδιο και προσπάθησε να το υλοποιήσει.
Η μορφή του σχεδίου ήταν η δημιουργία ενός ιατρείου σε κάθε ποδοσφαιρική Ένωση με την ευθύνη να έχει γιατρός με βοηθό ένα νοσηλευτή. Στη διάθεση του γιατρού ο εξοπλισμός του κέντρου υγείας όπως το ονομάσαμε που περιελάμβανε δέκα μηχανήματα βάση των οποίων θα γινόντουσαν όλες οι απαιτούμενες εξετάσεις για κάθε ποδοσφαιριστή στην αρχή κάθε ποδοσφαιρικής περιόδου. Οι εξετάσεις αυτές θα προωθούντο ηλεκτρονικά στην ΕΠΟ όπου θα υπήρχε ειδικός επεξεργαστής με ευθύνη αρχιάτρου και αν όλα τα αποτελέσματα θα ήταν καλά θα εκδίδετο αμέσως η κάρτα υγείας ποδοσφαιριστή. Θα υπήρχε με τον τρόπο αυτό ένας υπέυθυνος υγειονομικός έλεγχος.
Να σημειώσω ότι η ΕΠΟ είχε κάνει σύμβαση με σχετικές εταιρίες εξοπλισμού ιατρικών μηχανημάτων και είχε στήσει πιλοτικά δύο ιατρεία , ένα στην ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας και ένα στην ΕΠΣ Ηρακλείου. Σε πρόχειρα δοκιμαστικά προγράμματα μάλιστα είχαν εντοπιστεί προβλήματα σε νέους ποδοσφαιριστές οι οποίοι ενημερώθηκαν και έλυσαν το πρόβλημα τους, αλλά δεν τους επετράπη να συνεχίσουν το ποδόσφαιρο.
Από την σύλληψη της ιδέας, μέχρι την υλοποίηση της φάνηκαν τεράστια προβλήματα. Προβλήματα που είχαν να κάνουν με την γραφειοκρατία, τα συμφέροντα και την πολιτική ανωριμότητα.
Ας απαριθμήσω μερικά από τα προβλήματα.
Οι ιατρικοί σύλλογοι της περιφέρειας κυρίως αντέδρασαν φοβούμενοι πως τα μέλη τους θα χάσουν ...πελατεία. Έτσι δεν επέτρεπαν σε γιατρούς μέλη τους να εργαστούν στο πρόγραμμα.
Στη προσπάθεια να πάρει η ΕΠΟ σχετική άδεια λειτουργίας, απευθύνθηκε στο υπουργείο Υγείας, όπου τόσο ο υπουργός Νικήτας Κακλαμάνης, όσο και ο διάδοχος του Δημήτρης Αβραμόπουλος, αγκάλιασαν την προσπάθεια κι έδειξαν πρόθυμοι να βοηθήσουν. Αλλά όσο και να φαίνεται περίεργο, δεν είχαν την απόλυτη δικαιοδοσία επί του θέματος, γιατί ενεπλάκη το υφυπουργείο αθλητισμού που θεώρησε ότι το θέμα αφορούσε τις δικές του αρμοδιότητες. Ο τότε υφυπουργός Γιώργος Ορφανός πολέμησε όσο κανείς άλλος τη προσπάθεια αυτή για την οποία το Κράτος δεν θα δαπανούσε ούτε ένα σεντ. Απλά ο Ορφανός είχε πρόβλημα με τον πρόεδρο της ΕΠΟ Βασίλη Γκαγκάτση και γενικά με την διοίκηση της ΕΠΟ που ήθελε να την ελέγχει, αλλά δεν του επετράπη.
Κι ενώ όλες οι προσπάθειες είχαν φτάσει στο τέλος τους, κι ήταν έτοιμη η ανακοίνωση του προγράμματος, ο Ορφανός έθεσε βέτο κι ανάγκασε τον υπουργό Δ. Αβραμόπουλο να κάνει πίσω. Ο Ορφανός μάλιστα είπε τότε πως θα έκανε το υφυπουργείο κάθε ενέργεια ώστε να γίνει η κάρτα υγείας για όλα τα αθλήματα. Κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ, γιατί ούτε γνώριζαν πως έπρεπε να ενεργήσουν, αλλά και οι διαδικασίες ήταν δαιδαλώδεις και χρονοβόρες για τον πάντα δυσκίνητο κρατικό μηχανισμό. Αλλά και να μπορούσε ο Ορφανός να φτιάξει αυτό το πρόγραμμα, θα έπρπεε να δαπανηθούν πολλά εκατομμύρια ευρώ. Η ΕΠΟ είχε προτείνει τότε να δίνει τους χώρους και στους αθλητές άλλων αθλημάτων, αλλά κι όταν δεν υπήρχε κίνηση εξετάσεων αθλητών, να μπορούσε το υπουργείο Υγείας να χρησιμοποιεί το σύστημα για άλλες κοινωνικές ομάδες, που εκείνο θα επέλεγε.
Διαπιστώνεται λοιπόν ποιο είναι το πολιτικό σύστημα που μας κυβερνά, πως τα υγιεί μυαλά μπλοκάρονται σε άθλιες διαδικασίες και πως κάθε ένας πολιτικός που εμείς εκλέγουμε χρησιμοποιεί τη δύναμη της εξουσίας.
Αποτέλεσμα , ήταν να μη γίνει τίποτε και να στερηθεί το ποδόσφαιρο μας μια σπουδαία και σημαντική υπηρεσία, την οποία η UEFA είχε χειροκροτήσει ως σωστή και πρωτοποριακή.
