Πρωταθλητής ο Ολυμπιακός για μία ακόμη χρονιά και μάλιστα δίκαια. Είχε μακράν την καλύτερη ομάδα και τους πλέον ποιοτικούς παίκτες. Παρ ολίγο όμως να τρέχει μόνος του και να βγει δεύτερος...
Γεγονός είναι πως στον Ολυμπιακό λεφτά υπάρχουν , όπως υπάρχει κι ένας γαύρος πρόεδρος που δεν κάνει πίσω σε τίποτε και κυρίως τα θέλει όλα δικά του. Στο τομέα αυτό κάθε φίλος του Ολυμπιακού πρέπει να αισθάνεται ήσυχος και κυρίως περήφανος. Κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι από τους λίγους παράγοντες στο ποδόσφαιρο μας που μεγάλωσε μέσα στα αποδυτήρια της ομάδας. Από μικρός μυήθηκε στη γαυρίλα και γι αυτό βγήκε έτσι φανατισμένος.
Φέτος ωστόσο έγιναν πολλά και περίεργα που δεν δικαιολογούνται.
Τεράστια απογοήτευση με τον αποκλεισμό από την Ευρώπη , όταν είχαν μπει όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που συνέτειναν στην πρόκριση. Την πρόκριση δεν την πήραν οι Ουκρανοί, την έχασε ο Ολυμπιακός. Και σαν γεγονός ήταν κι είναι οδυνηρό.
Ένα άλλο ήταν η απώλεια βαθμών από ομάδες αδύναμες που τον έφεραν 5 βαθμούς πίσω από τον μόνιμο αντίπαλο του τον Παναθηναϊκό κι έδωσαν το δικαίωμα στον Φερέϊρα και τους παίκτες του να μιλάνε για τίτλο και άλλα πολλά.
Εκείνο πάντως που πόνεσε πολύ ήταν η ήττα από την Κέρκυρα.
Κέρδισε τον Ολυμπιακό η χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος. Και σε αυτή την άμυνα οι λεβέντες του θρύλου δεν μπόρεσαν να σκοράρουν ούτε μία φορά. Κι αυτό ήταν το τελευταίο ματς στην έδρα τους, κι η διοίκηση είχε ετοιμάσει φιέστα για να γιορταστεί η κατάκτηση ενός ακόμη τίτλου.
Πάνε όλα , στον αέρα, κι εδώ υπάρχει το γιατί.
Οι εξηγήσεις είναι πολλές , πάρα πολλές και γι αυτές πέρα από την διοίκηση ευθύνονται και ο προπονητής με όλους τους συνεργάτες του και οι παίκτες.
Με δυό λόγια φαίνεται πως ο Ολυμπιακός πάσχει στην οργάνωση και στην επιλογή των πιο κατάλληλων για κάθε πόστο. Γιατί αυτή η ομάδα δεν δείχνει να έχει επαγγελματική νοοτροπία.Κι ακόμα λείπει η φλόγα της σούπερ διάκρισης από τους παίκτες, στοιχεία που κάποιος έπρεπε να είχε μεταλαμπαδεύσει σε αυτούς.
Το ποδόσφαιρο πρέπει να έχει και τσαμπουκά ( με τη καλή έννοια ) και πάθος αλλά και υψηλούς στόχους πάντα, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να επιτευχθούν.
Γεγονός είναι πως στον Ολυμπιακό λεφτά υπάρχουν , όπως υπάρχει κι ένας γαύρος πρόεδρος που δεν κάνει πίσω σε τίποτε και κυρίως τα θέλει όλα δικά του. Στο τομέα αυτό κάθε φίλος του Ολυμπιακού πρέπει να αισθάνεται ήσυχος και κυρίως περήφανος. Κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι από τους λίγους παράγοντες στο ποδόσφαιρο μας που μεγάλωσε μέσα στα αποδυτήρια της ομάδας. Από μικρός μυήθηκε στη γαυρίλα και γι αυτό βγήκε έτσι φανατισμένος.
Φέτος ωστόσο έγιναν πολλά και περίεργα που δεν δικαιολογούνται.
Τεράστια απογοήτευση με τον αποκλεισμό από την Ευρώπη , όταν είχαν μπει όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που συνέτειναν στην πρόκριση. Την πρόκριση δεν την πήραν οι Ουκρανοί, την έχασε ο Ολυμπιακός. Και σαν γεγονός ήταν κι είναι οδυνηρό.
Ένα άλλο ήταν η απώλεια βαθμών από ομάδες αδύναμες που τον έφεραν 5 βαθμούς πίσω από τον μόνιμο αντίπαλο του τον Παναθηναϊκό κι έδωσαν το δικαίωμα στον Φερέϊρα και τους παίκτες του να μιλάνε για τίτλο και άλλα πολλά.
Εκείνο πάντως που πόνεσε πολύ ήταν η ήττα από την Κέρκυρα.
Κέρδισε τον Ολυμπιακό η χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος. Και σε αυτή την άμυνα οι λεβέντες του θρύλου δεν μπόρεσαν να σκοράρουν ούτε μία φορά. Κι αυτό ήταν το τελευταίο ματς στην έδρα τους, κι η διοίκηση είχε ετοιμάσει φιέστα για να γιορταστεί η κατάκτηση ενός ακόμη τίτλου.
Πάνε όλα , στον αέρα, κι εδώ υπάρχει το γιατί.
Οι εξηγήσεις είναι πολλές , πάρα πολλές και γι αυτές πέρα από την διοίκηση ευθύνονται και ο προπονητής με όλους τους συνεργάτες του και οι παίκτες.
Με δυό λόγια φαίνεται πως ο Ολυμπιακός πάσχει στην οργάνωση και στην επιλογή των πιο κατάλληλων για κάθε πόστο. Γιατί αυτή η ομάδα δεν δείχνει να έχει επαγγελματική νοοτροπία.Κι ακόμα λείπει η φλόγα της σούπερ διάκρισης από τους παίκτες, στοιχεία που κάποιος έπρεπε να είχε μεταλαμπαδεύσει σε αυτούς.
Το ποδόσφαιρο πρέπει να έχει και τσαμπουκά ( με τη καλή έννοια ) και πάθος αλλά και υψηλούς στόχους πάντα, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να επιτευχθούν.
